«سوت آشی» در فصل رُز ایرانی

غلامرضا کمیجانی بزچلوی – مسئول تدوین «آیین سوت در منطقه بزچلو» – درباره این آیین به ایسنا گفت: «سوط آشی» مراسم شکرگزاری است که نیاکان ایل «بزچلو» در شهرستان کمیجان انجام می دادند. وقتی واراک (نوعی گل رز ایرانی) در این منطقه شکوفا می شود به این معنی است که زمان برگزاری این مراسم که معمولاً اواخر اردیبهشت یا اوایل خرداد است فرا رسیده است.

کامیانی درباره پیشینه این مراسم گفت: در زمان های قدیم مردم روستا به دو دسته تقسیم می شدند. افراد شاد و معتاد به کار. ثروتمندان گاو و گوسفند نداشتند، یا تاجر بودند یا کارگر. اما کشاورزان گوسفند و گاو داشتند. از طرفی غذای روستاییان آش بود و با انواع بلغور تهیه می کردند و از تعداد گوسفندی که داشتند پنیر و روغن سالانه خود را تهیه می کردند.

وی ادامه داد: اما هر خانواده با تعداد 10 الی 15 رأس گوسفندی که در اختیار داشت نمی توانست مواد لازم را برای مصرف تهیه کند به همین دلیل با این تعاونی که وارکاری نام داشت به یکدیگر شیر قرض دادند. در طول سال نوبت هر خانواده ای بود که می توانست شیر ​​قرض بگیرد و کشک و روغن و ماست لازم را تهیه کند و حیاط خانه خود را سیراب کند و از کسانی که شیر می آوردند با نخود، کشمش، تخمه کدو یا فتیر پذیرایی می کرد.

کامیانی افزود: روند قرض گرفتن شیر بین خانواده ها در روستا ادامه داشت و هر خانواده تا روزی که وارک گل می داد به نوبت شیر ​​قرض می گرفتند و روز جمعه همان هفته خانواده ها به جای گرفتن شیر از یکدیگر سهم خود را می دادند. شیر را به امامزاده یا چشمه روستای خود می برند و با بلغور و شیر و نمک می جوشانند. برای تهیه این آش، مردان روستا هیزم و اجاق درست می کردند و زنان روستا سوت آشی (سوپ شیر) را روی این اجاق ها درست می کردند. ظهر، وقتی مردانی که از مزارع کشاورزی می آمدند، این غذا را با هم سر یک سفره پهن می خوردند.

به گفته مسئول تشکیل پرونده «آیین سوت در بژلسکو»، خوردن این سوپ آیینی دارد، زنان قبل از صرف غذا یک کاسه سوپ را در بهار می ریزند و معتقدند این روز، روز ماهی در بهار است. یا یک کاسه سوپ روی پشت بام برای پرندگان.

کامیانی همچنین گفت: نوع دوستی در بین مردم روستا وجود داشت و اگر خانواده ای شیری برای آوردن به این مراسم نداشتند خانواده های دیگر یک ظرف شیر به او می دادند تا دست خالی به مراسم نیاید. این مراسم امروز نیز مانند گذشته برگزار می شود و در سال 1397 به شماره 1736 در فهرست میراث ناملموس کشور قرار گرفت.

انتهای پیام